شهر حوضچه ماهی ها

در گذشته گسترش شهرها به معنی هجوم به زمین های اطراف بود. اما به لطف مهندسی پیشرفته و شگفت آورِ یکی دو دهه ی اخیر و زیر سایه  پیشرفت های علمی، امروز شهرها قد کشیده اند و به آسمان حمله می کنند.

اکنون آسمان خراش های غول پیکر که تجربه ای واقعی و عمیق از میزان و سرعت پیشرفت به ما منتقل می کنند، جزء لاینفک زندگی شهری شده اند. ما بارها و بارها در طول یک روز از کنار آن ها می گذریم بدون اینکه اصلا متوجه حضورشان شویم.

در کشورهای پیشرفته این ساختمان ها چنان با زندگی مردم عجین شده اند که زندگی بدون آن ها امکان ناپذیر به نظر می رسد.

آیا حیوانات نیز زندگی در خانه هایی عمودی را بر می تابند و به آن خو می کنند یا نه!

جای شگفتی و سوال است که آیا حیوانات نیز زندگی در خانه هایی عمودی را بر می تابند و به آن خو می کنند یا نه!

لو یانگ هنرمند چینی و همکارانش کریستین لیندل و رائول بوکار جواب این سوال را با سازه ای که ذهن را به فکر وا می دارد، داده اند؛ شهر حوضچه های ماهی.

مخازن شیشه ایی که با مقیاس 1:60 بدل آسمان خراش هایی در نزدیکی شهر پکن هستند.

در این سازه از 56 باکس شیشه ای، 3000 گالون آب و 29 ال ای دی چند رنگ استفاده شده است.

همچنین بیش از 900 گالن مواد مربوط به تصفیه آکواریوم در این سازه استفاده می شود.

این سازه ها میزبان 1500 میهمان هستند، 1500 ماهی قرمز کوچک. ماهی هایی که در ساختمان هایی کشیده زندگی می کنند. ساختمان هایی یکدست و البته با پنت هاوسی برای همه.

این ماهی ها قرار است زندگی انسان ها را در ساختمان های اصلی بازنمایی کنند. این سازه البته می تواند معنای متفاوتی برای مخاطبان متفاوت داشته باشد. این آکواریوم ها شاید در ذهن یک آمریکایی پیام آور نکته ای ضد انسانی باشند.

آکواریوم هایی که ساکنین آپارتمان ها را با ماهی های ساردین محبوس مقایسه می کنند. یا در ذهن یک منتقد این پیام را متبادر کنند که انسان های امروزه در چنین سازه هایی زندانی روزمرگی ها شده اند.

با این همه همانطور که پیشتر گفته ایم، برای مردمان شرق ماهی قرمز نماد خوش شانسی و بهروزی است. پیام آور روزی خوب است علیرغم همه ازدحام هایش. در واقع هنرمندان چینی دیگر که در مواجهه ی با این اثر هنری قرار گرفته اند .

معتقدند که این اثر بیانگر نبوغ هنری و فضیلت آن از نوع شرقی است. برخی هنرمندان نیز معتقدند که این شهر در واقع معیاری فرهنگی است. برای تعیین هویت فضاهای شهری و اثراتش بر شهروندان در مواجهه با این حد از سرعت توسعه و پیشرفت.

خالق این اثر در این ساختمان ها از نورهای منتشر شده.

از ال ای دی ها استفاده کرده است تا به کمک آن ها گذر زمان را نشان دهد.

صبح ها رنگ این ال ای دی ها نارنجی گرم است، در میانه ی روز رنگشان به سفید تبدیل می شود .

شب ها تابش دهنده نور قرمز متمایل به بنفش هستند.

همچنین در فضای سالنی که این آسمان خراش های کوچک شده در آن قرار دارند .

هر روز صدای ترافیک شهری و همهمه ها و… پخش می شود.

حتی اجزا و لوله های سیستم تصفیه در زیر این سازه ها همانند جاده ها و معابر شهری به هم متصل شده اند.

پمپ های آب نیز به شکلی طراحی شده اند که بازنمای پارک ها باشند.

این آکواریوم ها در واقع ماکت هایی هستند از ساختمان هایی که قرار است ساخته شوند.

ساختمان هایی که مردم در آن کار می کنند، زندگی می کنند، می خوابند، عاشق می شوند و… .

اجرای این پروژه این ایده را در ذهن به وجود می آورد .

که هر کدام ما می توانیم سازه ای مشابه داشته باشیم.

آکواریومی به شکل خانه ای که قرار است در آن زندگی کنیم.

آکواریومی به شکل دفتر کارمان در مقیاسی کوچک، آکواریومی به شکل خانه ی قدیمیمان که حالا مدت ها است خراب شده و به برجی چندین و چند واحدی تبدیل شده است.